Ściana, rama i montaż stają się kategoriami

uzasadniającymi moją aktywność artystyczną. Aktywność,

która wynika z pewnego rodzaju twórczej bezczynności,

rozumianej jako „przywłaszczanie” i korzystanie z tego,

co znalezione, także z elementów o niejednoznacznym

statusie autorstwa. Wystawa jest podjęciem gry

z umiejscowieniem, czyli również gry z przestrzenią,

w którym poszczególne elementy mogą się wydarzyć,

zaistnieć. Obrazy, zdjęcia, fragmenty i ślady nie

funkcjonują w próżni. Podobnie jak słowa, tworzą sieć

relacji przypominając montaż.

Czekałam i patrzyłam w milczeniu na ścianę.

Solidną. Zwykłą. Bez okna i drzwi:

drzwi z przedpokoju były w sąsiedniej ścianie.

Był też kominek. Nie na środku, ale nieco z boku,

tak że pokaźna przestrzeń ściany pozostawała

całkowicie pusta: nie zawieszałam obrazów ani

żadnych tkanin. „Biel” ścian pociemniała i nie

dawała wiele światła, jeśli nie padało na nie słońce.

Kiedyś ściany pokrywały tapety. Zostały

zamalowane, ale pod farby przebijały jeszcze

zarysy kwiatów, liści, ptaków. Kiedy rankiem

słońce padało na jakiś fragment ściany, na wpół

zakryty wzór wyłaniała się tak wyraźnie, że

przywodził na myśl zarysy drzew i ogrodu

i zaczynało się wierzyć, że ta struga światła

stwarza barwy – zielenie, żółć, pewien odcień

muszelkowego różu. Ściana nie była wysoka.

Sufit znajdował się na dogodnej wysokości.

Dorris Lessing, Pamiętnik przetrwania

Na wystawę składały się obrazy, zdjęcia, rysunki

i przypadkowo odnalezione fragmenty zaaranżowane tak,

aby to relację między nimi były najważniejsze. To motywy

powracające, wykorzystane na zasadach recyklingu.

Obrazom towarzyszą słowa odnalezione w ważnych dla

mnie książkach. Słowa, które wyjątkowo silnie inspirują, ale

też dookreślają całość.

Istotne stają się relacje określane przez Loytarda jako

widzialne i niewidzialne. Wystawa może stanowić ramy dla

postrzegania i myślenia o sztuce. Na wystawie pojawiły się

zarówno minimalistyczne, monochromatyczne obrazy,

jak i „sytuacje pracowniane” dokumentacja procesu;

pojawia się zatem ściana… biała ściana galerii oraz ściana

przestrzeni prywatnej – pracowni. Ważna staje się dla mnie

relacja, konfrontacja (?) tego co, prywatne / intymne,

z miejscem publicznym – galerią.