Praca składa się z kilku rysunków (częściowo oprawionych w drewniane ramy-gabloty) oraz małych „obiektów” z tektury falistej. Montaż podkreśla ich ulotność, tymczasowość. Od pewnego czasu rysuję na czarnym, cienkim, jak bibuła, papierze. To papier z odzysku. Podoba mi się jego kolor, struktura, lekkość, nietrwałość. Jest podatny na zagięcia i rozdarcia, powiewa na ścianie galerii. Rysuję, pokrywam czarne kartki grafitem, tuszem… stają się mapami, nie-mapami; to osobiste „ćwiczenia z nawigacji”, próby wyznaczenia bezpiecznego kursu. Rysunkom towarzyszy zdanie z książki Adama Wodnickiego Fotograf: Widzi Pan to przejaśnienie wody tam, bliżej środka nurtu? To rodzaj wypłynięcia. Była tu kiedyś wyspa. To opowieść o trwaniu, stracie, punkcie krytycznym, o rzece i jej nurcie, a także o porażce i przeczuwanej katastrofie.